علی آن شیر خدا شاه عرب                         الفتی داشته با این دل شب

شب ز اسرار علی آگاه است                       دل شب محرم سرّالله است   

شب علی دید به نزدیکی دید                         گرچه او نیز به تاریکی دید

شب شنفته ست مناجات علی                        جوشش چشمه عشق ازلی

شاه را دیده به نوشینی خواب                        روی بر سینه دیوار خراب

قلعه بانی که به قصرافلاک                           سر دهد ناله زندانی خاک

اشکباری که چو شمع بیزار                           می فشاند زر و می گرید زار

دردمندی که چو لب بگشاید                            در و دیوار به زنهار آید

کلماتی چو در آویزه ی گوش                          مسجد کوفه هنوزش مدهوش

فجر تا سینه ی آفاق شکافت                            چشم بیدار علی خفته نیافت

روزه داری که به مهر اسحار                         بشکند نان جوینش افطار

ناشناسی که به تاریکی شب                           می برد شام یتیمان عرب

پادشاهی که به شب برقع پوش                        می کشد بار گدایان بر دوش

تا نشد پردگی آن سرّ جلی                              نشد افشا که علی بود و علی

شاه بازی که به بال و پر راز                          می کند در ابدیت پرواز

شهسواری که به برق شمشیر                        در دل شب بشکافد دلیر

عشق بازی که هم آغوش خطر                        خفت در خوابگه پیغمبر

آن دم صبح قیامت تاثیر                                حلقه در شد از او دامن گیر

دست در دامن مولا زد در                              که علی بگذر و از ما مگذر

شال شه وا شد و دامن به گرو                        زینبش دست به دامن که مرو

شال می بست و ندایی مبهم                            که کمربند شهادت محکم

پیشوایی که ز شوق دیدار                              می کند قاتل خود را بیدار

ماه محراب  عبودیّت  حق                              سر به محراب عبادت منشق

می زند پس لب او کاسه ی شیر                      می کند چشم اشارت  به اسیر

چه اسیری که همان قاتل اوست                       تو خدایی مگر ای دشمن دوست

در جهانی همه شور و همه شر                        ها علیٌّ بشرٌ کیف بشر

کفن از گریه ی غسّال خجل                             پیر هن از رخ وصّال خجل

شبروان مست ولای تو علی                            جان عالم به فدای تو علی  

1)- روزه اختصاص به دین مبین اسلام نداشته بلکه برای همه ادیان الهی این عبادت تشریع شده است، البته اختلافاتی در نحوه انجام آن بین ادیان وجود دارد ولی اصل حکم برای همه انسانها ثابت است، قرآن کریم می فرماید:

"یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ"[i]

«ای افرادی که ایمان آورده‏اید! روزه بر شما نوشته شده، همان‏گونه که بر کسانی که قبل از شما بودند نوشته شد؛ تا پرهیزکار شوید.»

لذا فقط مسلمانان روزه نمی گیرند. باز قرآن کریم از قول حضرت مریم (ع) نقل می کند که:

سفره ها در ماه رمضان مملو از خوردنی های لذیذ و اشتهاآور است که پس از خوردن، خستگی و نفخ آن مانع از نشاط در عبادت، نماز و قرائت قرآن می شود. بدتر اینکه روزه داران هنگام خوردن انبوه شیرینی های شرقی، لم داده و به تماشای تلویزیون مشغول می شوند. همه این رفتارها، عادات بسیاری از مردم است که بر سلامتی و نیز حال عبادت آنان در ماه مبارک تأثیر می گذارد.

فایده روزه تقوا است و تقوا خود، سودی است که عاید خود انسان می شود. هر کس بخواهد به عالم طهارت و رفعت متصل شود و به مقام بلند کمال و روحانیت ارتقاء یابد، اولین چیزی که لازم است بدان ملتزم شود این است که از افسار گسیختگی خود جلوگیری کند و سرگرم لذت های جسمی و شهوات بدنی نباشد. چنین شخصی باید خود را بزرگتر از آن بداند که زندگی مادی را هدف بپندارد. باید از هر چیزی که او را از خداوند مشغول می دارد بپرهیزد. این تقوایی که قرآن به آن اشاره می کند تنها از راه روزه و خودداری از شهوات به دست می آید.

وقتی اعلام شد که شهروندان برای اظهار نظر در باره تغییر واحد پول ملی به سایت بانک مرکزی مراجعه نمایند ، بنده هم بعنوان یک شهروند به سایت مزبور مراجعه نمودم و پس از طی مراحل مختلف عضویت در سایت جهت نظر سنجی کلیک کردم که در ادامه متوجه شدم ؛ مسئو لان عزیز که غمخوار مردمند ونمی خواهند مردم دچار سرگیجه و اینجور مسائل بشوند ، خودشان اسامی مختلفی را پیشنهاد داده اند تا مردم یکی از آنها را انتخاب کنند. البته این کار فی النفسه کار بدی نیست ولی وقتی سپری شدن وقت نازنینت در سایت کلافه ات بکنه اونوقته که مجبوری یکی از اون اسامی را انتخاب کنی ، که اینم بد نیست؛ ولی زمانی که اسامی را نگاه میکنی یکی از اونا واژه ای است  بنام " پارسی " ، با دیدن این واژه یهو به یاد بازی های جام ملت های آسیا می افتم که تیم ایرانی بدون توجه به قومیت های مختلف و بازیکنانی که از قومیت های گوناگون در تیم ملی کشورشان حضور داشتند با شعار شاهزادگان پارسی وارد مسابقات شدند و حالا برای واحد پول ملی کشورمان هم با همان چاشنی قومیتی و نژاد پرستانه واژه پارسی را پیشنهاد داده اند تا باز هم قومیت های مختلف ترک ، کرد ، لر ، بلوچ و عرب و ... نادیده گرفته شوند. حال چه ایرادی داره مردمی که به ریال و تومان عادت کرده اند و همیشه تومان را بیشتر از ریال دیده اند این بار هم پس از حذف 4 صفر از واحد پول ملی نام اصلی پول ( اسکناس ) تومان باشد و نام فرعی ( سکه ) ریال ، آیا اینجوری بهتر نبود؟